De deurklink is “de handdruk van een gebouw”.

​

In hedendaagse architectuur is de deurklink misschien wel het meest ondergewaardeerde

onderdeel van een gebouw. Het is een object waarmee we elke dag meermaals fysiek betrokken zijn. Toch is het verrassend dat de meeste woningen rondkomen met een standaard, in massa vervaardigd product dat ons weinig of niets kan vertellen over de manier waarop we een gebouw gebruiken, over de rituelen of betekenissen van het overgaan van de ene naar de andere ruimte. Zelden wordt er echt nagedacht over kleur, textuur en gewicht, over hoe iets in de hand ligt of de effecten die het op het lichaam uitoefent. 

Dit project legt de focus op het gebruik van de deurklink en de verschillende aspecten van ervaring.

De materialen van de klinken zijn gekozen omwille van hun lichamelijk en functionele eigen- schappen. Elk materiaal geeft een andere geleiding of aarding. Bepaalde metalen, houtsoorten en stenen worden specifieke, soms zelfs helende kwaliteiten toegeschreven.

De vorm van de klink kan bestaan uit kleine doosjes gemaakt uit diverse materialen gevuld met kleine intenderende objecten. De doosjes doen denken aan een mini schrijn die door aanraking zogezegd geluk kan verspreiden.